بسم الله الرحمن الرحیم
«مسجد» یا «پارک» !؟
یک شب در خوابگاه دبیرستان با برادر عزیز آقا علیرضای چولائی درباره مسائل فرهنگی صحبت می کردیم. کرسی آزاد اندیشی برای اون سن زیادیه ولی می تونم بگم یه مباحثه جدی و خوب شکل گرفته بود. بحث اونقدر بالا گرفته بود که برای همدیگه تایم می گرفتیم تا بحثمون منظم بشه. بقیه بچه های توی نمازخونه هم نگاه می کردن و گاهی یکی از ما ها رو تأیید می کردن و گاهی هم نظر می دادن.
بسم الله الرحمن الرحیم
از بستان به جزیره مجنون می رویم که ناگهان با تصویری غریب روبه رو می شویم. می گویم: نگه دارید! «کوچ بزرگ پروانه ها است». نگه می دارند و پیاده می شویم. چه هنگامه ای است از رنگ و حرکت: ابری یا مِهی از پروانه تا ارتفاع یک دیوار کاهگلی کوچه باغهای قدیمی. هیچ کدامشان تا به حال کوچ بزرگ پروانه ها را ندیده اند. میلیون ها پروانه در حرکت است … میلیون ها … در طول فرسنگ ها … . و هزاران پروانه زیر چرخ ماشین ها، تانک ها، زره پوش ها، و کامیون ها له می شود؛ امّا هیچ چیز در جهان نمی تواند سفر بزرگ پروانه ها را متوقّف کند، حتّی برای لحظه ای. شهادت برای پروانه های سبکبالی که مجبورند به جایی برسند و حکمی طبیعی را با خود دارند، مسأله ای نیست که حتّی ارزش تفکّر داشته باشد. آنچه زیبا است نفسِ رفتن است و با هم رفتن؛ نفسِ رنگین و پُرتحرّک ساختن فضایی است گسترده تا مرزهای تفکّر.
