روز جوان [گرایی]

بسم الله الرحمن الرحیم

«غیر از جوانان دانشجو، جوانانی که در حوزه‌های علمیّه مشغول تحصیلند یا جوانانی که در میدانهای عملی مشغول کار هستند تعدادشان بسیار زیاد است؛ اینها توانایی‌های زیادی دارند و میتوانند در علم، در صنعت، در امور تجربی و در تربیت نقش‌آفرینی کنند. ما از اینها استفاده‌ی درستی نکرده‌ایم؛ امروز هم متأسّفانه استفاده‌ی درستی نمیکنیم. اینکه بنده اصرار دارم که جوانها هر جایی که دستشان میرسد خودشان کار کنند، اقدام کنند، تأسیس کنند، ابتکار کنند به‌خاطر این است. یک برنامه‌ریزیِ جامعی لازم است در کشور انجام بگیرد برای استفاده‌ از این مجموعه‌ی جوانی که ما در کشور داریم.»

مقام معظم رهبری (مدّ ظله العالی) 1 /1 /97

اگر پیگیر سخنان مقام معظم رهبری(مدّ ظله العالی)  باشیم، همیشه تأکید خاصی بر جوانان و نقش آنها در جامعه در سخنان ایشان می یابیم. خصوصا وقتی سخن از انقلاب و حفظ و پیشبرد آن می شود یا سخن از کار فرهنگی به میان می آید بلا فاصله ایشان توجه را به جوانان معطوف می کنند. در اواخر سال گذشته و اول امسال که این امر بسیار مشهود بود. اگر بخواهم یک نمونه را از دیرباز تا کنون ذکر کنم خوبست مراجعه ای شود به حکم های انتساب نمایندگان ولی فقیه و ائمه جمعه، و دقتی شود به توصیه هایی که ایشان به آن افراد می کنند.

با نگاهی کلی می توان گفت یکی از راهبرد های اساسی مقام معظم رهبری(مدّ ظله العالی) توجه مضاعف به جوانان است. زیرا ایشان راه حل مشکلات انقلاب را در ذهن جوانان می بینند، و کلید درهای بسته مملکت را در دست آنها. همچنین همواره یکی از مهمترین توصیه های ایشان به پیشکسوتان و ریش سفیدان انقلاب توجه به جوانان و جایگاه دادن به آنها و کمک کردنشان برای به دست گرفتن امور است. و البته ایشان عروض بسیاری از مشکلات و حل نشدن آن ها را ناشی از بی توجهی به جوان و میدان ندادن واقعی به او میدانند. گفتم «واقعی» زیرا باز در سخنان معظم له می توان دقت به جایی یافت به این که گاهی مسئله جوان و جوان گرایی مثل مسئله آزادی تبدیل به یک شعار می شود، و از طرف کسانی که باید به صورت یک مسئله جدی و مهم آن را ببینند، به صورت یک استراتژی و حربه انتخاباتی استفاده می شود. همان هایی که جوان را در خیابان و به عنوان هوادار بیشتر دوست دارند تا در دفتر کارشان و به عنوان همکار و همفکر. همان هایی که از آزادی هم در استادیومش -حالا قبل یا بعد انتخابات فرقی نمی کند- بیشتر دم می زنند تا در مقابل منتقدانِ ناکارآمدیشان.

حال ما هم اگر به اطرافمان نگاه کنیم مشکلات بسیاری در فضای فرهنگی جامعه خودمان می یابیم. آیا خوب نیست ما هم خود را مخاطب سخنان رهبرمان بدانیم و در آسیب شناسی کار های فرهنگیمان گوش به سخنان این پیر فرزانه که البته بسیاری از آنها نهیب عقلانیت است، بدهیم؟ بهتر نیست که به جای این طرف آن طرف رفتن سوال هایمان را از بزرگترین اندیشمند انقلاب بلکه جهان اسلام بپرسیم؟

مسأله تعدد زوجات در فقه شیعه

بسم الله الرحمن الرحیم

مساله ی تعدد زوجات در فقه شیعه

توسط حجت الاسلام والمسلمین شیخ عبدالله مجدمی

چند روز است که مساله ی تعدد زوجات و اثبات و انکار  فتوایی از مقام معظم رهبری درباره ی استحباب آن به طرز وسیعی در فضای مجازی منتشر گشته است که دقت در آنها نشان می دهد تعامل خیلی از افراد با این مساله در حد یک مساله ی روزنامه ای بوده است همچنانکه ما ایرانیها در خیلی دیگر از مسائل طبی، دینی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دیگر اینگونه تعامل می کنیم و در نهایت هیچ نتیجه ای نمی گیریم اما برای اهل فن و آشنایان به موازین فقهی روشن است که بحث علمی و فقهی از این مساله تابع ضوابط ویژه ی خود است و آنچه در این باره لازم است این است که بدون توجه به حواشی و تبلغیات موافقان و مخالفان در این زمینه به تبیین دقیق مساله پرداخته شود.

مساله ی جواز تعدد زوجات و اختیار چند همسر از مسلمات فقه شیعه است همچنانکه قرآن کریم بسیار روشن در این زمینه فرموده است:«و ان خفتم الا تقسطوا فی الیتامی فانکحوا ما طاب لکم من النساء مثنی و ثلاث و رباع و فان خفتم ان لا تعدلوا فواحده او ما ملکت ایمانکم»(نساء/۳). آنچه محل نفی و اثبات واقع شده است مساله ی «استحباب» آن است که معمولا به این بعد از مساله خیلی توجه نمی شود. طبیعتا استحباب این مساله نیز همچون خیلی از مسائل فقهی دیگر مورد اختلاف فقهاء عظیم الشان شیعه واقع شده است و برخی قائل به استحباب و برخی دیگر قائل به عدم استحباب آن هستند منتها به نظر می رسد چند نکته ی اساسی را باید در این خصوص مد نظر قرار داد:

یه عده مادرای پهلوون...

یادی از مادران شهدا به مناسبت شهادت حضرت ام البنین(علیها السلام)

بسم الله الرحمن الرحیم

خودش بود و همسر مریضش که باید از او مراقبت می کرد، و دو فرزندش. البته یکی از آن ها به اندازه ای بزرگ شده بود که بتواند کمک کار مادر باشد. این برای مادر خیلی ارزشمند و امید بخش بود. ولی تقدیر چیز دیگری برایشان می خواست. خیلی نگذشت که دفاع مقدس شروع شد. او با تمام مشکلاتش و تعلق به فرزندش، نمی توانست به خود اجازه دهد تا مانع او از رفتن به جبهه و لبیک گفتن به ندای مرادش شود. مدتی بعد خبر شهادت جوانش را برای او آوردند ولی خبری از پیکر او نشد. حالا مادر بود و غم از دست دادن فرزند رشیدش که به تمام مشکلات و غم ها اضافه شد. او ماند و خاطرات پسرش آنهم بدون حتی یک قبر، که گریه بر سر آن تسکینش بدهد. کارش شده بود اینکه هر از چند گاهی عکس او را در دست بگیرد و به معراج شهدا برود، شاید که فرزند خود را در بین آنهمه جوان پر پر پیدا کند.

چند سالی گذشت حالا فرزند دوم او هم نوجوانی شده بود سیزده، چهارده ساله. مادر داغ دیده و رنج کشیده بسیار به او وابسته و دلبسته بود. ولی فکر و عشق فرزند جای دیگر بود. مادر در نهایت نتوانست مانع او از رسیدن به عشقش و ملحق شدن به خیل سربازان و فدائیان خمینی(قدس سره) شود. ولی وقتی با فرزندش وداع می کرد، چیزی شنید که آشوب او را بیشتر کرد، پسرش به او گفت اگر من شهید شوم قول می دهم دیگر مانند برادرم مفقود نشوم و حداقل با پیکر خود بازگردم و تسکین تو باشم.

بسم الله الرحمن الرحیم

«بهار انقلاب»

تا به حال به بهار توجه کرده ای که چه اتفاق خوبی است!؟ به گل های زیبایی که در آن می شکفند، و اینکه همه جا سر سبز می شود، تا به حال به این اندیشیده ای که بهار چقدر زیباست؟ و چه نعمت ها یی که خدا در آن ارزانی می کند. چه کشاورزها با روییدن و بارور شدن محصولشان شاد می شوند و چه... و چه...

می دانم. شاید که چه بگویم، قطعا بی ربط به نظر می رسد. در وسط زمستان، دقیقاً وسط زمستان، دارم از بهار و شگفتی های آن حرف می زنم. اما کمی صبر کنید، شاید بهار را دیدید. می خواهم از بهار حرف بزنم، از بهاری که یک فصل است، فصل جدیدی که همه جا را سر سبز می کند، خزان و یخ بندان را بیرون می کند و گل ها را می رویاند. بهاری که درازایش نه سه ماه، بلکه بیش از سه دهه است.

«مسجد» یا «پارک»!؟

بسم الله الرحمن الرحیم

«مسجد» یا «پارک» !؟

یک شب در خوابگاه دبیرستان با برادر عزیز آقا علیرضای چولائی درباره مسائل فرهنگی صحبت می کردیم. کرسی آزاد اندیشی برای اون سن زیادیه ولی می تونم بگم یه مباحثه جدی و خوب شکل گرفته بود. بحث اونقدر بالا گرفته بود که برای همدیگه تایم می گرفتیم تا بحثمون منظم بشه. بقیه بچه های توی نمازخونه هم نگاه می کردن و گاهی یکی از ما ها رو تأیید می کردن و گاهی هم نظر می دادن.

کوچ پروانه ها (یادداشت اربعینی)

بسم الله الرحمن الرحیم

از بستان به جزیره مجنون می رویم که ناگهان با تصویری غریب روبه رو می شویم. می گویم: نگه دارید! «کوچ بزرگ پروانه ها است». نگه می دارند و پیاده می شویم. چه هنگامه ای است از رنگ و حرکت: ابری یا مِهی از پروانه تا ارتفاع یک دیوار کاهگلی کوچه باغهای قدیمی. هیچ کدامشان تا به حال کوچ بزرگ پروانه ها را ندیده اند. میلیون ها پروانه در حرکت است … میلیون ها … در طول فرسنگ ها … . و هزاران پروانه زیر چرخ ماشین ها، تانک ها، زره پوش ها، و کامیون ها له می شود؛ امّا هیچ چیز در جهان نمی تواند سفر بزرگ پروانه ها را متوقّف کند، حتّی برای لحظه ای. شهادت برای پروانه های سبکبالی که مجبورند به جایی برسند و حکمی طبیعی را با خود دارند، مسأله ای نیست که حتّی ارزش تفکّر داشته باشد. آنچه زیبا است نفسِ رفتن است و با هم رفتن؛ نفسِ رنگین و پُرتحرّک ساختن فضایی است گسترده تا مرزهای تفکّر.